Όταν διαγνώστηκα με ρευματοειδή αρθρίτιδα δεν γνώριζα κανέναν άλλον που είχε την ίδια ασθένεια. Είχα υποστήριξη από τον γιατρό μου, συναισθηματική υποστήριξη από την οικογένειά μου και τους φίλους μου, αλλά ήθελα να βρω άλλους ασθενείς που πραγματικά θα καταλάβαιναν πως είναι να ζεις με ρευματοειδή αρθρίτιδα. Ο γιατρός μου είπε να γίνω μέλος σε μια ομάδα υποστήριξης. Ένιωσα τόσο ανακουφισμένη στην πρώτη μου συνάντηση με την ομάδα. Είχα βρει άτομα που δεν ένιωθαν άβολα να μιλάνε για τον πόνο, την ψυχική καταπόνηση, τις διαφορετικές προσεγγίσεις στη θεραπεία, μέχρι να βρουν αυτή που τους ταίριαζε καλύτερα. Άτομα που θα μπορούσα να συζητήσω για χόμπι, βιβλία, ταινίες και άλλα καθημερινά πράγματα και να θυμάμαι τη φυσιολογική μου ζωή.

Το ονομάζω φαύλο κύκλο της αρθρίτιδας. Παρά τη συνεχιζόμενη θεραπεία εξακολουθούσα να έχω συμπτώματα που επηρέαζαν την ποιότητα ζωής μου. Τα πάντα ήταν αγχωτικά και τα αισθήματα άγχους πυροδοτούσαν νέα κρίση της αρθρίτιδας. Ένα από τα πράγματα που θα ήθελα να μου είχε πει κάποιος όταν διαγνώστηκα για πρώτη φορά ήταν ότι έπρεπε να βάλω σε προτεραιότητα τη χαλάρωση και την ψυχική μου υγεία. Είχα κατάθλιψη, αλλά δεν το ανέφερα ποτέ στους γιατρούς μου, γιατί μου φαινόνταν το λιγότερο σε σχέση με τον πόνο που βίωνα. Το να έχεις μια επώδυνη χρόνια ασθένεια σημαίνει πένθος για την απώλεια της παλιάς σου ζωής και η ομάδα υποστήριξης που έγινα πρόσφατα μέλος με βοηθάει να το ξεπεράσω.

Ό,τι κάνω, τρώω, πίνω, φοράω, δεν έχει να κάνει με αυτό που θέλω ή απολαμβάνω, έχει να κάνει αποκλειστικά με την πρόληψη της επόμενης έξαρσης της αρθρίτιδας μου. Δεν αξίζει να φάω ένα γεύμα πλούσιο σε λιπαρά, να πιώ 3 ποτήρια κρασί αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορέσω να περπατήσω την επόμενη μέρα. Εξάλλου δεν θα πρέπει να πίνω όταν παίρνω κάποια φάρμακα. Αγόρασα μερικές φόρμες και μπλούζες. Δεν έχουν φερμουάρ και δεν χρειάζεται να φορέσω γραβάτα για να με δυσκολεύουν. Είναι τόσο άνετα που δεν μπορώ να τα αποχωριστώ πλέον

Ήμουν πολύ καλή ζωγράφος. Η ζωγραφική ήταν ένας τρόπος να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Το να μην μπορώ να ζωγραφίζω λόγω της ρευματοειδούς αρθρίτιδας άφησε ένα μεγάλο κενό στη ζωή μου. Ο πόνος και η δυσκολία στην κίνηση με ανάγκασαν να αφήσω πράγματα που αγαπούσα. Βρήκα νέα χόμπι και ενδιαφέροντα που έβαλαν τη ζωή μου σε νέα κατεύθυνση που δεν θα τη φανταζόμουν ποτέ στο παρελθόν. Η αλλαγή ήταν δύσκολη, αλλά με έβαλε σε ένα ταξίδι αυτοβελτίωσης. Μείωσα ταχύτητα και άρχισα να βλέπω τη ζωή με άλλη ματιά.

Όταν διαγνώστηκα με ρευματοειδή αρθρίτιδα και άρχισα θεραπεία δεν μου άρεσε καθόλου που έπρεπε να παίρνω φάρμακα κάθε μέρα, ίσως για το υπόλοιπο της ζωής μου. Στην αρχή δυσκολεύτηκα πολύ μέχρι να βρω την κατάλληλη θεραπεία. Ήμουν στεναχωρημένος που έπρεπε να  σχεδιάσω ένα ταξίδι με βάση τα φάρμακα ή με το πόσες ώρες μπορούσα να αντέξω όρθιος.  Ήταν πολύ δύσκολα στην αρχή.  Ανησυχούσα πολύ για τις παρενέργειες, φοβούμουν μήπως κολλήσω λοιμώξεις. Συζήτησα με τον γιατρό μου και κατάλαβα ότι τα οφέλη των θεραπειών υπερτερούν των κινδύνων, απλά θα έπρεπε να κάνω τακτικές εξετάσεις για να παρακολουθώ την υγεία μου.

Δεν υπήρχε εύκολος τρόπος να αποδεχτώ ότι παρότι είχα έντονα συμπτώματα είχα καθυστερήσει τη διάγνωση και άργησα να ξεκινήσω θεραπεία. Η βλάβη και οι παραμορφώσεις στις αρθρώσεις μου ήταν μόνιμες. Οι γιατροί μου είπαν ότι προς το παρόν δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι’ αυτό. Αυτό που θα μπορούσα να κάνω ήταν να αποτρέψω περαιτέρω βλάβες και επιπλοκές, αν συνέχιζα να παίρνω τη θεραπεία μου χωρίς να τη διακόπτω.